ฉันก็อยากจะรู้นัก ว่าเราจะวิ่งหนีร่างกายอันต่ำทรามของเราไปได้สักกี่น้ำ

ฉันก็อยากจะรู้นัก ว่าเราจะวิ่งหนีร่างกายอันต่ำทรามของเราไปได้สักกี่น้ำ
I’m really curious about how far we can run away from our profane bodies.
บทความ “บทอัศจรรย์เป็นลักษณะการประพันธ์ของชนชั้นที่ทึกทักตนเป็นสมมติเทวดา” และ “ลิลิตพระลอ…วรรณคดีศักดินา”
Published in 1950, these two articles became foundational texts for Thai(-style) Marxist literary criticism
ถ้าหากถามบรรดาแฟนหนังสือแนวเกย์ที่วางขายกันเกลื่อนกลาดว่าชอบคอลัมน์ไหนมากที่สุดของเล่ม เชื่อเถอะว่าคงทั้งร้อยจะตอบพร้อมเพรียงกันว่า “ประสบกามไงล่ะ”
In 1991-2, a contest over the meaning of gay identity and the place of homoerotic fluff in a publication of substance.
โพสต์เล่าเรื่องเพศในเรือนจำ, คำพิพากษาศาลชั้นต้น, คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ และฎีกาของเอกชัย หงส์กังวาน
To kick off the issue How Obscene‽, we present a prison sex anecdote, two court verdicts, and a final appeal.
“The feminists are indeed foolish and crazy – crazily courageous and foolhardy – to stand up and yell at this unjust patriarchal society.”
“คนทำงานเพื่อให้สังคมเข้าใจเรื่องคนรักเพศเดียวกันกลับไม่กล้าใส่เสื้อรณรงค์เสียเอง บ้าหรือเปล่า”