เดือนวาด พิมวนา เขียน
Summer Panadd วาด

[To read “A laborer dreams much the same” in English translation with an introduction, click here]

คัดจาก Underground Buleteen วารสารหนังสือใต้ดิน เล่ม 16 (2555, วาด รวี บรรณาธิการ) หน้า 157-159

---

กรรมกรก็ฝันเฉกเช่นกัน

กรรมกรคนนั้นผละจากงานตอนเที่ยงวัน
ใต้เพิงพักชั่วคราวกับเพื่อนร่วมงาน
อาหารเลวหนึ่งมื้อผ่านไปอย่างไร้อนาทร
มีเวลาเหลือพอจะเอนหลังเอาแรงสักครู่
เช่นเคยชินเหมือนทุกวี่วัน, หลังอาหาร
เพื่อนคนงานเริ่มคะคานเรื่องการเมือง
กรรมกรคนนั้นยิ้มหยันไม่ร่วมวง
มวนบุหรี่ตับจาก, เอนกายอิงเสา แล้วฝันหวาน
……….
เขาฝันถึงอาวุธร้ายชนิดหนึ่ง
พึงใจในประสิทธิภาพของมันถึงขั้นยกย่อง
จะวิเศษเพียงไรหากกรรมกรอย่างเขามีอาวุธนั้นไว้ในครอบครอง
อาวุธป้องกันการดูหมิ่น, เหยียดหยาม
ปกป้องผู้ถือครองให้พ้นจากการถูกว่าร้ายระบายอารมณ์
ปกป้องอย่างไม่ต้องคำนึงถึงความจริง-ความลวง
ปกป้องอย่างไม่ต้องคำนึงถึงที่มา-ที่ไป
ปกป้องอย่างไม่ต้องคำนึงถึงถูก-ผิด
ปกป้องอย่างไม่ต้องคำนึงถึงอื่นใดในโลก
ถ้อยคำ  ตัวอักษร  การแสดงออก
ราวถูกจับยัดคืนใส่สมองของผู้กระทำ
เฉียบขาดและให้ผลเต็มร้อย
จำคุกห้าปีต่อหนึ่งถ้อยคำ
กรรมกรเผลอยิ้มอย่างอัศจรรย์ใจ
นึกย้อนถึงสายตาดูถูก, ถ้อยคำดูแคลน,
ที่เขาได้รับอยู่เป็นนิจจนเป็นธรรมดาแห่งชีวิต
อาวุธพิเศษอันเต็มอยู่ด้วยคุณสมบัติพิเศษ
เขาจะกลายเป็นผู้วิเศษหากมีสิทธิ์ได้ถือครอง
มีชีวิตอยู่เยี่ยงมนุษย์แต่ได้สิทธิ์เหนือมนุษย์
สิ่งที่มนุษย์กระทำได้, เขาจะได้กระทำ
สิ่งที่มนุษย์ไม่ควรกระทำ, เขาจะกระทำได้
ความเลวร้ายในตัวเขาจะไม่มีใครเข้าถึง
การกระทำดำมืดจะไม่มีใครรู้เห็น
กรรมกรอัดยาเส้นรุนแรงแล้วปิดเปลือกตา
หลบแสงจ้าของดวงตะวันเพื่อโจนสู่ห้วงฝันอันแสนสุข
……….
กรรมกรผู้หนึ่งกับอาวุธประจำตัวชนิดหนึ่ง
ด้านมืดแห่งความเป็นมนุษย์ถูกปลุกเร้ารุนแรงเข้มข้น
ใบหน้าของผู้คนลอยวนอยู่เกลื่อนสำนึก
เป็นใบหน้าที่เขาเคยอาฆาตแค้นเพราะความขัดแย้ง
ใบหน้าที่หยิบยื่นแต่ความผิดหวัง, น้อยเนื้อต่ำใจ
ใบหน้าที่เขาคิดริษยาและไม่ถูกชะตา
แม้กระทั่งใบหน้าที่เขาแสนรักแต่ไม่เคยรักเขา
ใบหน้าเหล่านี้ที่เขาอยากจะฆ่า
แต่ฆ่าไม่ได้เพราะเขาจะกลายเป็นฆาตกร
ในฝันอันแสนสุขล้ำลึกนั้น
เขากระซิบเตือนตนเองอยู่ซ้ำซ้ำ
ก่ออาชญากรรม — โดยไม่ต้องเป็นอาชญากร
ทำเลว — แต่จะเป็นคนดีอยู่ชั่วนาตาปี
สิ่งที่มนุษย์ไม่ควรกระทำ — ล้วนกระทำได้
ฆ่าได้ — โดยไม่ต้องเป็นฆาตกร
เขาเผลอหัวเราะเบาเบาทั้งที่ตายังปิดสนิท
อาวุธร้ายชนิดนี้ทำให้เขารู้สึกได้แจ่มชัดถึงความศักดิ์สิทธิ์ในตน
……….
กรรมกรคนนั้นลืมตาขยับนั่ง
ถึงเวลาต้องกลับเข้างานช่วงบ่าย
เพื่อนร่วมงานเกาะกลุ่มเดินตามกันไปเป็นขบวน
เขาลุกตาม, แต่ทิ้งระยะ
เสมือนจะไว้ตัวไม่อยากเข้ารวมกลุ่ม
ในห้วงฝันเมื่อครู่, ทำให้เขารู้สึกตนเป็นดั่งพระราชาฉะนั้น.