ทารุณนิทาน

กิตติพล สรัคคานนท์ เขียนSummer Panadd วาด [To read “A Tale of Cruelty” in English translation with an introduction, click here] คัดจาก ขอศาลได้พิจารณาพิพากษาลงโทษตามกฎหมา (ตำหนัก, 2561) หน้า 4-8 อาหารบางอย่างเมื่อได้รู้ถึงส่วนประกอบหรือกรรมวิธีที่ใช้ปรุงจะเอร็ดอร่อยขึ้นอีกหลายเท่า แต่อาหารบางชนิดจะเลิศรสได้ก็ต่อเมื่อเราไม่รู้ว่ามันทำจากอะไรหรือมีวิธีการพันลึกพิสดารเพียงใดกว่าจะได้มา เช่นเดียวกับเรื่องเล่าเรื่องแต่งบางเรื่องที่จะบันเทิงได้ก็ต่อเมื่อท่านไม่รู้ว่าแท้จริงมีความเป็นมาอย่างไร เรื่องที่ข้าพเจ้ากำลังจะเล่าต่อไปก็มีลักษณาการเช่นนี้ ดังนั้นเพื่อให้กระแสของความรื่นรมย์สามารถหลากไหลสะดวกดาย ก็ขอให้ทุกท่านคิดเสียว่าทั้งหมดมาจากจินตนาการอันฟุ้งซ่านของข้าพเจ้าเอง จงอย่าได้พยายามไปดั้นด้นหาความจริงหรือนึกเปรียบเทียบข้าพเจ้าเข้ากับบุคคลที่มีตัวตนบนโลกคนใดเลย เหมือนดังที่มหาปราชญ์ได้กล่าวไว้ว่า โลกเรานั้นดีเกินกว่าจะเป็นสถานที่ของคนไม่ดี การปล่อยคนไม่ดีเพ่นพ่านไร้การควบคุมคือหายนะที่เกิดแก่คนดีอันเป็นเผ่าพันธุ์เดียวที่คู่ควรกับโลกใบนี้ การเป็นคนดีคือสิ่งที่ข้าพเจ้ารัก เพราะคนดีคือผู้ที่สามารถตัดสินได้ว่าใครคือคนเลว คนชั้นต่ำกเฬวราก คนดีบนโลกใบนี้จึงต้องมีอยู่อย่างจำกัด และก็เป็นเหมือนปราชญ์อีกท่านได้กล่าวไว้ว่า คนดีต้องดิ้นรนเพื่อให้ตนสามารถดำรงอยู่ต่อไปได้ ถ้าต้องทำการใดในทางตรงกันข้ามกับความดี เพื่อรักษาความเป็นคนดีของเราไว้ ก็ล้วนเป็นเรื่องจำเป็น เฉกเช่นการโกหก ใครบอกว่าคนดีจะไม่โป้ปด การเป็นคนดีไม่ได้มีข้อห้ามให้เรากล่าวเท็จ เราสามารถทำได้ตราบเท่าที่ยังคงแนบเนียน และไม่มีใครสามารถจับผิดเราได้ ดังนั้นถ้าต้องขจัด หรือสังหารคนทุกคนที่ทำให้การโกหกของเราไม่สมบูรณ์ก็เป็นเรื่องที่เราต้องกระทำโดยไม่ลังเล กล่าวอย่างถึงที่สุดแล้ว คนดีนั้นเกิดมาจากซากศพของคนไม่ดี คนที่ล้มเหลวในการเป็นคนดี หรืออ่อนแอเกินกว่าจะเป็นคนดี…